Żeby w ogóle scharakteryzować tego zubożałego szlachcica, trzeba najpierw wyjść od etymologii jego nazwiska. Etymologii, czyli pochodzenia. Otóż, jak podaje słownik języka polskiego "raptus" to osoba wybuchowa, emocjonalna, czyli prościej mówiąc - o usposobieniu cholerycznym. Właściwie na tym można by zakończyć opis tej postaci, gdyby nie to, że poza wadami ma też sporo istotnych zalet.
Ale od początku...
Cześnik Raptusiewicz jest starym kawalerem, który poza podagrą i reumatyzmem niewiele zyskał w życiu. Na stare lata postanowił się ustatkować. Chciał pojąć za żonę Podstolinę, bo według jego obliczeń jej majątek był tego wart. Co ważne, Cześnik mieszkał w połowie zamku kupionej przez jego brata. Bratu się umarło, ale zamek pozostał. W zamian za tę część Cześnik miał opiekować się swoją bratanicą, Klarą. Wziął to sobie do serca na tyle poważnie, że przez chwilę nawet rozważał ślub z nią.
Szlachcic wygląda dość typowo. Ma długie, sumiaste wąsy (dokładnie takie jak Jacek Soplica z "Pana Tadeusza"!), opasany jest szerokim pasem i otulony tradycyjnym kontuszem szlacheckim. To konserwatysta, ale przy tym ogromny patriota. Między wierszami dowiadujemy się, że wziął udział w konfederacji barskiej, a jego ukochana szabla zwie się od tego czasu Panią Barską.
Cześnika coś niedopowiedzianego łączyło też z Papkinem. Potocznie mówiąc - miał na niego jakiegoś haka, znał jakieś jego wybryki z przeszłości, które mogłyby mu zaszkodzić. Dlatego Papkin współpracuje z Cześnikiem i wypełnia wszystkie jego zlecenia.
Cześnik jest niezwykle porywczy, nie umie panować nad złością. Jest osobą, która szybciej mówi i działa, niż myśli. Przede wszystkim jednak jest szalenie mściwy i chęć zemsty zaślepia go całkowicie.
Dlaczego mimo wszystko lubimy Cześnika? Bo na tle swojego rywala - Rejenta, wypada całkiem nieźle. Nie jest zakłamany, w gruncie rzeczy nie jest złym człowiekiem. Może zacietrzewionym, ale nie okrutnym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz